بیهوشی و احیا

تعریف متخصص بیهوشی
پزشک بیهوشی و احیا ؛ پس  از فارغ التحصیلی از دانشکده پزشکی و چهار سال آموزش تخصصی در این زمینه ، از درد و سایر احساسات ناخوشایند در حین و بعد از عمل جلوگیری می کند ، و بلافاصله تمام مشکلات پزشکی ایجاد شده را تشخیص می دهد و آنها را درمان می کند ، این شروع قبل و بعد از عمل پزشک پزشک است.
برای این منظور ، متخصص بیهوشی بیمار را قبل از جراحی معاینه می کند و در نتیجه معاینه ، آزمایش و مشاوره های لازم ، یک طرح بیهوشی ایجاد می کند تا بیمار با خیال راحت مراحل جراحی را طی کند. متخصص بیهوشی مسئولیت اطمینان از بی درد بودن بیمار در حین عمل و همچنین کنترل و حفظ کلیه عملکردهای حیاتی بیمار (مانند تنفس ، ضربان قلب ، فشار خون) در حین جراحی است.

پزشکی بیهوشی و احیا در جهان
اولین تلاش ها برای تسکین درد توسط بقراط و جالینوس با استفاده از "کوکنار" ، "ریشه ماندراک" ، اسفنج آغشته به تریاک و الکل انجام شد.
تاریخ واقعی بیهوشی با کشف اکسیژن توسط جوزف پریستلی در سال 1774 و اکسید نیتروژن در 1776 آغاز شد. در همان سالها ، سر توماس بددس گزارش خواب عمیق ناشی از اتر در انگلیس را داد. در سال 1799 ، همفری دیوی اکسید نیتروژن را به عنوان "گاز خنده" تعریف کرد و در مورد استفاده از آن در روشهای جراحی صحبت کرد. آنها ابتدا اقدامات جراحی را تحت بیهوشی اتر توسط کرافورد دبلیو لانگ در سال 1842 و سپس ویلیام مورتون در سال 1846 انجام دادند. جان اسنو (1818-1858) اولین پزشکی بود که عنوان متخصص بیهوشی را دریافت کرد.
کوینکه اولین بار سوراخ نخاعی را در سال 1891 توصیف کرد و در سال 1898 اولین بی حسی نخاعی توسط آگوست بایر انجام شد.
دوره بیهوشی مدرن بین سالهای 1920-1940 نامیده می شد و از دهه 1940 بیهوشی به عنوان یک تخصص علمی و پزشکی پذیرفته شده است.